Puelo Vallei

De eigenaar van de Cabanas Caleta Gonzalo zit deze ochtend bij de receptie. Hij doet me denken aan Derk Bolt, de presentator van het programma Spoorloos. Wederom ons verhaal gedaan bij hem over de boottocht. Hij probeert ons te helpen maar kan niets beloven. Hmmm dat klinkt al iets minder optimistisch als de receptioniste van gisteren. Als de veerboot aankomt loopt hij rustig naar de dame met de lijst van alle boekingen in haar handen. Hij is echter niet de enige, van alle kanten stormen er mensen op haar af die ook graag met deze vaart mee willen.  Ze reageert kortaf, luistert met een half oor en loopt heel snel door naar de eerste auto in de lange rij.  “Het ziet er niet goed uit “ zegt de eigenaar. “Ik probeer het straks weer.” We hebben echt geluk dat het zaterdag is. Er staan geen vrachtwagens in de rij dus er zijn uiteindelijk plaatsen over. Als we 44.000 pesos bijbetalen, dit is ongeveer € 50, kunnen we mee maar dan moeten we wel contant geld bij hebben. Dat hebben we gelukkig dus hoppa, we rijden ‘the beast’ snel op de boot. We hebben eerst een korte vaart van een half uur, dan een kilometer of 10 rijden naar de volgende boot. Jan moet achteruit deze boot oprijden, heel knap met een achterruit vol modder en zonder ruitenwissers. Deze boot doet er 4 uur over om aan te meren bij Hornopiren. Het is zonnig en bijna windstil dus gelukkig worden we niet zeeziek. Daarna is het nog 105 km, grotendeels onverhard, naar de Puelo Vallei waar we een half uur van te voren kunnen bellen zodat ze ons oppikken op de kade om ons met een klein bootje te vervoeren naar de Barraco lodge. Het valt niet mee om deze kade te vinden. Het laatste stuk van de routebeschrijving is onduidelijk en het lukt ook maar niet om de lodge telefonisch te bereiken. Pffff we hebben het even helemaal gehad na deze lange lange reisdag. Bovendien hebben we om 10:00 uur voor het laatst gegeten en het is nu al 19:00 uur. Maar alles komt goed hoor. Uiteindelijk vinden we de jongens die ons met een klein bootje overvaren. Dan worden we in een kar achter een traktor gezet op een paar vastgeschroefde tuinstoelen. Het ziet er echt hilarisch uit. In een rustig tempo tuft de traktor de steile weg op tot we de lodge bereiken. Hier worden we verwelkomt door de honden Paine en Caucho. Waar we dan terechtgekomen overtreft echt alles. Het is of we plaatsnemen in een warm bad. Jaimee de eigenaar (je spreekt het uit als Ghaimi) laat ons plaatsnemen op houten stoelen met koeienhuiden. Hij kent ons zelfs al bij naam. Of we een Pisco sour lusten? Jan houdt het bij een biertje maar ik vind die Pisco’s best lekker dus als ik ja zeg klinkt er een gewaardeerd gejuich van de andere gasten. Nou dat valt lekker op nuchtere maag! Gelukkig kunnen we snel aanschuiven aan een grote houten tafel met de andere gasten om te genieten van een heerlijke western bbq. De sfeer laat zich moeilijk omschrijven maar het is echt zoo gezellig! We kunnen het gewoon niet geloven en voelen ons echte geluksvogels. We zijn blij dat we deze avond uiteindelijk niet hebben gemist.