Port Douglas en Palm cove

Het kan dus echt, vuur maken met 2 stukjes hout en een plukje droog gras. Als je het nog nooit geprobeerd hebt dan daag ik je hierbij uit; het is moeilijker dan je denkt.
Nee hoor, we zitten niet zo diep in de rimboe dat we expeditie Robinson aan het oefenen zijn. Op de een na laatste dag in Australie besluiten we naar Tjapukai te gaan.
Dit is een dorp waar een jonge generatie Aboriginals hun eeuwenoude cultuur aan de bezoekers laat zien. We hebben veel gezien in Australie maar vonden dat we een te negatieve indruk van de Aboriginals hadden opgedaan in the Red centre. Vandaar dat we ons verder wilden verdiepen in hun cultuur. De stammen die in Queensland leven (er zijn vele verschillende stammen met vele verschillende dialecten) staan heel anders in de samenleving en hebben samen met de regering diverse manieren gevonden (met de nodige subsidie uiteraard) om een voortbestaan te garanderen voor zichzelf. Het is geweldig om te zien in Tjapukai, hoe deze 'moderne' generatie Aboriginals op deze wijze de tradities in ere houden. We proberen speer te werpen, met boomerangs te gooien, op een didgeridoo te blazen (dit is echt niet te doen voor ons) en leren van een Aboriginal vrouw welke planten en zaden uit het regenwoud, je kunt gebruiken om je haar mee te wassen of diarree tegen te gaan. En Jan mag dus proberen een vuurtje te maken en met enige hulp lukt dit nog ook. Super uitje! Met een 'onderbuik' gevoel rijden we na afloop weer terug over Captain Cook's highway naar onze accomodatie in Palm Cove. Het zit er nu echt bijna op!

Tja, als ik dit schrijf is het alweer 3 dagen geleden dat we van Cape Tribulation naar Port Douglas reden. Frangipani is de naam van een bloemsoort en zo hebben Leona en Bob hun Bed & Breakfast genoemd waar wij 3 nachten hebben vertoefd. Bob is een grote man en zijn bulderende lach galmt door Frangipini als hij hoort dat we van Cape tribulation afkomen. " Welcome back in civillization" roept hij en hij geeft Jan een harde klap op zijn schouder. Het is alsof we op bezoek komen bij oude vrienden.
Na 3 dagen stofhappen is de harde brede straal uit de douche een weldaad en we genieten van al het comfort en het uitzicht van ons balkon op het zwembad gelegen in de tropische tuin. Bob en Leona hebben het goed voor elkaar, denken we. Gekscherend zegt Bob dat hij de 'worker' is en Leona zorgt voor de rest. Aangezien Bob heel de dag werkelijk geen steek uitvoert (dat is inmiddels ook aan zijn omvang te zien) snappen we al snel dat het hier enige zelfspot betreft. Wat ook een tikje vreemd is, is dat Bob 's ochtends mee ontbijt en Leona de keuken in verdwijnt. Zo zitten we maandag 1 september, samen met een Schot en een stel uit the UK en Bob dus, aan een grote ronde tafel te ontbijten. Het Engelse stel, wat al aardig op leeftijd is, is uitermate charmant en we hebben meer dan genoeg gespreksstof. We horen dat Bob accountant is geweest in Sydney en met zijn 55e levensjaar met pensioen is gegaan (ook accountants verdienen hier waarschijnlijk meer dan bij ons). Samen met Leona besluit hij om een grote villa aan het strand te kopen in Port Douglas. Ze hopen dat hun 3 kinderen vaak op bezoek komen maar zien hen bijna nooit (gezien de vliegafstand van bijna 4 uur vind ik dat niet eens zo gek). Na 7 maanden wordt Leona gek van eenzaamheid en gilt ze tegen Bob dat ze de verkeerde beslissing hebben genomen. Dit is de start van een B&B en inmiddels (3 jaar later) staan ze nr. 1 op Tripadvisor.

Na het ontbijt gaan we snorkelen bij Low Island. We hebben al van tevoren uitgezocht met welke boot we het Great Barrier reef opgaan. Een zeilboot is geen optie voor ons aangezien we beiden snel zeeziek worden. Het is daarom de ' Fastreef' geworden. Een boot met 3 x 300 pk motoren moet ons met een snelheid van 75 km/u in een kwartier naar mooi snorkelgebied brengen. Te snel om zeeziek te worden beloven ze ons. Het is echt een megakick om zo hard de oceaan over te racen. Mijn zonnebril plakt tegen mijn wenkbrauwen en ik durf mijn hoofd niet te bewegen. Voor we op de plaats van bestemming aankomen zien we nog een paar dolfijnen boven de golven uit springen en volgens de kapitein zou er ook een walvis moeten zwemmen maar die is dan zeker onder water gedoken om plankton te eten want wij zien niets.
Het snorkelen is echt geweldig. Jammer genoeg heb ik niet zo veel verstand van vissen maar buiten de Nemo's heb ik zoveel andere kleurrijke soorten gezien dat ik begrijp waarom het Reef beschermd moet worden. Als we terugzwemmen naar de boot zien we nog 2 rifhaaien en echt enorme platte blauwe vissen die brutaal tegen je aan zwemmen. Dit is echt kicken!

Het klikt zo goed met het Engelse stel wat ook logeert bij Frangipini, dat we 's avonds met hen gaan eten. Yvonne, de vrouw, klets de oren van mijn hoofd en na 3 uur geconcentreerd luisteren en praten voel ik mijn hoofd kraken. Na het eten neemt Jan me mee naar het strand wat voor de B&B ligt. Het is echt heel donker en met een zaklamp vinden we de weg. Het strand is verder geheel verlaten. We drinken de champagne die we in de koelkast vonden bij aankomst en genieten van de stilte na het gezellige maar drukke etentje.
Jan tovert ineens 3 wensballonnen tevoorschijn. De eerste gaat helaas in vlammen op maar de andere 2 maken zo'n mooie lange vlucht boven de oceaan richting de sterren.... we kijken ademloos toe en zijn in onze gedachten bij hen die we missen.

Als we na een hartelijk afscheid vertrekken bij Frangipini verbleekt Bob als hij hoort waar we naar toe gaan. " My god, you go to Palm Cove? But that's a place were a boy takes his girlfriend for a dirty weekend!" Jan en Bob lachen keihard en ik vraag me af of ik dan toch een vergissing heb gemaakt door onze laatste 3 dagen te boeken in Palm Cove. Na een half uurtje rijden op de prachtige weg direct langs de oceaan doemt het kleine badplaatsje voor ons op. Oke, het is niet zo sophisticated als Port Douglas maar de sfeer is er erg relaxed en bovenal, het is er erg mooi met al die palmen aan het brede goudgele strand. Bob heeft duidelijk voor eigen parochie gesproken.
Dit keer hebben we een 1 kamer-appartement geboekt en hebben de mazzel, zodra we inchecken, dat we een mega upgrade krijgen! Ons wordt een suite toegewezen van 2 verdiepingen met keuken, wasmachine, 2 badkamers en vooral heel veel ruimte. Grijnzend vraag ik Jan of we ook een klacht kunnen indienen omdat we zo ver moeten lopen naar het toilet. Hier komen we de laatste 3 dagen wel door!